Jon Gesalaga artista bisual bat da, eta bere praktika argazkigintzaren, IA bidezko sorkuntzaren eta berreraiketa digitalaren arteko elkargunean garatzen da. Bere lanak errealitatea hausten eta iragazkor bihurtzen den puntu horiek aztertzen ditu: materia egonkortasuna galtzen duen unea, gorputza lausotzen den tokia eta identitatea mehetzen den leku hori. Arrakaletan, irudiak agertu nahi duen zerbaiti eusten dion presioa jasotzen du.

​

Bere lanak sakratuaren forma garaikide bat esploratzen du; ez doktrina gisa, ez nostalgia gisa, baizik eta mundu sekular batean iraun egiten duen indar gisa. Indar horrek gorputzen bidez hartzen du forma: disolbatzen direnak, pitzatzen direnak, gainezka egiten dutenak edo mineral, fluido edo gardentasun egoeretara igarotzen direnak, irudiak existentzian dauden geruza paraleloak agertuko balitu bezala. Gesalagak eraldaketa horiek esperimentu bisual gisa lantzen ditu: gizakiaren formak bere mugetatik harago jarraitzen duen tentsioa nola jasaten duen erakusteko modu gisa.

​

Bere ibilbide profesionala adikzioen terapeutak eman dio ikusgarritasun txikiagoa baina ezinbesteko dimentsioa bere praktika artistikoari. Kontzientzia egoeren behaketak, norberaren hauskortasunak eta barne-eraldaketaren mekanismoek eratzen dute bere irudien logika; irudi horiek lerrokadura pertzeptiboko espazio gisa funtzionatzen dute. Bere lanean, artea eta pentsamendua paraleloan garatzen dira: serieek dimentsio materiala egituratzen dute, eta saiakerek, berriz, dimentsio kontzeptuala mapatzen dute.

​

Gesalagak bere praktika etenik gabeko ikerketa gisa ulertzen du: eraldaketaren inguruan, norberaren desegitearen inguruan eta pertzepzio-modu zabalago baten aukeraren inguruan. Bere lanak une labur hori bilatzen du, kontzientzia irekitzen denean eta zerbait, isilean, azalaren azpian mugitzen denean.