STATEMENT
Jon Gesalaga
Nire lana hasten da errealitatea hausten eta iragazkor bihurtzen den lekuan, materia gainazal izateari uzten dion eta bere barne tentsioa agerian uzten hasten den unean. Ez dut ikusgarria irudikatu nahi; interesa dit dana da ikusgaia ezegonkor bihurtzen den unea eta esanahi-geruza bat gehiago azaleratzen den tarte hori.
Aldaketa hau ez da sinbolikoa ezta abstraktua ere: egiturazkoa da. Gorputza disolbatzen denean agertzen da, identitatea arintzen denean, “ni”-a erdigune izateari uzten dion eta handiago den zerbaiti bide egiten dion momentuan. Nire irudiek atalase hori hartzen dute. Ez dute ilustratzen; barrutik funtzionatzen dute.
Nire praktika oinarritzen da premisa sinple batean: mundua ez da koherentea. Koherentzia ondoren eraikitako narrazio bat da. Ni interesatzen nauena da aurreko unea, narrazio horrek ixteko dauden segundo horiek, materia, keinua eta kontzientzia oraindik negoziazio egoera batean dauden tartea.
Ziurgabetasun horretan, sakratua agertzen da—ez doktrina gisa, ezta nostalgia gisa ere, presio gisa baizik. Indar bat da, irauten duena. Errebelazio-hondar bat, aro sekularrean ere bizirik dirauen zerbait. Iraupen hori aztertzen dut pitzatzen diren, disolbatzen diren, gainezka egiten duten edo mineral, likido edo gardendu bihurtzen diren gorputzen bidez. Eraldaketa hauek ez dira metaforak. Esperimentuak dira: gizakiaren formak oraindik ere bere neurriaren gainetik datozen tentsioak nola hartzen dituen erakusteko modu bat.
Argazkigintzarekin, IA bidezko sorkuntzarekin eta berreraiketa digitalarekin lan egiten dut, prozesu jarraitu bakar gisa. Helburua ez da errealismoa, intentsitatea baizik: irudiak eraikitzea saihestezinak diruditenak, betidanik egoera latente batean existitu izan balute bezala, eta agerian jartzeko zain egongo balira bezala.
Nire asmoa ez da erantzunak eskaintzea, baizik eta pertzepzioa une batez zabaltzen den espazio bat sortzea—ikusleak bere burua desegiten den segundo labur hori bizi dezan, argitasuna iritsi aurretik.
Ondoren gelditzen dena ez da ziurtasuna, baizik eta lerrokadura: zerbait mugitu dela sentitzeko modua, isilean, azalaren azpian.
